Sed vereor, Laeli vosque homines amicissimi ac
prudentissimi, ne, si diutius in hoc genere verser, quasi
praecipientis cuiusdam et docentis et non vobiscum
simul considerantis esse videatur oratio mea. Quam
ob rem ingrediar in ea, quae nota sunt omnibus,
quaesita autem a nobis iam diu. Sic enim decerno,
sic sentio, sic adfirmo, nullam omnium rerum
publicarum aut constitutione aut discriptione aut disciplina conferendam esse cum ea, quam patres nostri
nobis acceptam iam inde a maioribus reliquerunt.
Quam, si placet, quoniam ea, quae tenebatis ipsi,
-- --
etiam ex me audire voluistis, simul et qualis sit et
optimam esse ostendam expositaque ad exemplum
nostra re publica accommodabo ad eam, si
potero, omnem illam orationem, quae est mihi habenda de optimo civitatis statu. Quod si tenere et
consequi potuero, cumulate munus hoc, cui me Laelius praeposuit, ut opinio mea fert, effecero.
ch. 47
Tum Laelius: Tuum vero, inquit, Scipio, ac tuum
quidem unius. Quis enim te potius aut de maiorum
dixerit institutis, cum sis clarissimis ipse maioribus?
aut de optimo statu civitatis? quem si habemus, etsi ne nunc quidem, tum vero quis te possit
esse florentior? aut de consiliis in posterum providendis, cum tu duobus huius urbis terroribus depulsis in
omne tempus prospexeris?
