3.24 omni tote. Sapientia iubet
aug<e>r<e> opes, amplificare divitias, proferre finis (unde
enim esset illa laus in summorum imperatoru<m> incisa
monim<e>ntis: finis imperii propagavit, nisi aliquid de
alieno accessisset?), imperare quam plurimis, frui voluptatibus, pollere, regnare, dominari; iustitia autem
praecipit parcere omnibus, consulere generi hominum,
suum cuique reddere, sacra, publica, aliena non tangere. Quid igitur efficitur, si sapientiae pareas? divitiae, potestates, opes, honores, imperia,
regna vel privatis vel populis. Sed quoniam de
re publica loquimur, sunt inlustriora, quae publice
-- --
fiunt, quoniamque eadem est ratio iuris in utroque,
de populi sapientia dicendum puto. Ut iam omittam
alios, noster hic populus, quem Africanus hesterno
sermone a stirpe repetivit, cuius imperio iam orbis
terrae tenetur, iustitia an sapientia est e minimo omnium maximus factus?
3.25
praeter Arcadas et Atheniensis, qui, credo,
timentes hoc interdictum iustitiae ne quando existeret, commenti sunt se de terra tamquam hos ex arvis
musculos extitisse.
ch. 16
3.26
Ad haec illa dici solent primum ab iis, qui minime sunt in disserendo mali, qui in ea causa eo plus
auctoritatis habent, quia, cum de viro bono quaeritur,
quem apertum et simplicem volumus esse, non sunt
in disputando vafri, non veteratores, non malitiosi;
negant enim sapientem idcirco virum bonum
esse, quod eum sua sponte ac per se bonitas et iustitia delectet, sed quod vacua metu, cura, sollicitudine,
periculo vita bonorum virorum sit, contra autem improbis semper aliqui scrupus in animis haereat, semper
iis ante oculos iudicia et supplicia versentur; nullum
autem emolumentum esse, nullum iniustitia partum
praemium tantum, semper ut timeas, semper ut adesse, semper ut impendere aliquam poenam putes,
damna
ch. 17