SOMNIUM
Cum in Africam venissem M'. Manilio consuli ad
quartam legionem tribunus, ut scitis, militum, nihil
mihi fuit potius, quam ut Masinissam convenirem
regem, familiae nostrae iustis de causis amicissimum.
Ad quem ut veni, conplexus me senex conlacrimavit
aliquantoque post suspexit ad caelum et: Grates, inquit, tibi ago, summe Sol, vobisque, reliqui Caelites,
quod, ante quam ex hac vita migro, conspicio in meo
regno et his tectis P. Cornelium Scipionem, cuius ego
nomine ipso recreor; itaque numquam ex animo meo
discedit illius optimi atque invictissimi viri memoria.
Deinde ego illum de suo regno, ille me de nostra re
-- --
publica percontatus est, multisque verbis ultro citroque habitis ille nobis consumptus est dies.
ch. 10
Post autem apparatu regio accepti sermonem in
multam noctem produximus, cum senex nihil nisi de
Africano loqueretur omniaque eius non facta solum,
sed etiam dicta meminisset. Deinde, ut cubitum discessimus, me et de via fessum, et qui ad multam
noctem vigilassem, artior quam solebat somnus complexus est. Hic mihi (credo equidem ex hoc, quod
eramus locuti; fit enim fere, ut cogitationes sermonesque nostri pariant aliquid in somno tale, quale de
Homero scribit Ennius, de quo videlicet saepissime
vigilans solebat cogitare et loqui) Africanus se ostendit ea forma, quae mihi ex imagine eius quam ex
ipso erat notior; quem ubi agnovi, equidem cohorrui,
sed ille: Ades, inquit, animo et omitte timorem, Scipio,
et, quae dicam, trade memoriae.
ch. 11
