6.12Hic tu, Africane, ostendas oportebit patriae lumen
animi, ingenii consiliique tui. Sed eius temporis ancipitem video quasi fatorum viam. Nam cum aetas
tua septenos octiens solis anfractus reditusque converterit, duoque ii numeri, quorum uterque plenus
alter altera de causa habetur, circuitu naturali summam tibi fatalem confecerint, in te unum atque in -- --
tuum nomen se tota convertet civitas, te senatus, te
omnes boni, te socii, te Latini intuebuntur, tu eris
unus, in quo nitatur civitatis salus, ac, ne multa, dictator rem publicam constituas oportet, si impias propinquorum manus effugeris. Hic cum exclamasset
Laelius ingemuissentque vehementius ceteri, leniter
arridens Scipio: St! quaeso, inquit, ne me e somno
excitetis, et parumper audite cetera.
ch. 13
6.13
Sed quo sis, Africane, alacrior ad tutandam rem
publicam, sic habeto: omnibus, qui patriam conservaverint, adiuverint, auxerint, certum esse in caelo definitum locum, ubi beati aevo sempiterno fruantur;
nihil est enim illi principi deo, qui omnem mundum regit, quod quidem in terris fiat, acceptius quam
concilia coetusque hominum iure sociati, quae civitates
appellantur; harum rectores et conservatores hinc profecti huc revertuntur.
ch. 14
6.14
Hic ego, etsi eram perterritus non tam mortis metu
quam insidiarum a meis, quaesivi tamen, viveretne
ipse et Paulus pater et alii, quos nos extinctos arbitraremur. Immo vero, inquit, hi vivunt, qui e corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt, vestra
vero, quae dicitur, vita mors est. Quin tu aspicis ad
te venientem Paulum patrem? Quem ut vidi, equidem vim lacrimarum profudi, ille autem me complexus
atque osculans flere prohibebat.
ch. 15
