6.19 Hoc
sonitu oppletae aures hominum obsurduerunt; nec est
ullus hebetior sensus in vobis, sicut, ubi Nilus ad illa,
quae Catadupa nominantur, praecipitat ex altissimis
montibus, ea gens, quae illum locum adcolit, propter
magnitudinem sonitus sensu audiendi caret. Hic vero
tantus est totius mundi incitatissima conversione sonitus, ut eum aures hominum capere non possint, -- --
sicut intueri solem adversum nequitis, eiusque radiis
acies vestra sensusque vincitur. Haec ego admirans
referebam tamen oculos ad terram identidem.
ch. 19
6.20
Tum Africanus: Sentio, inquit, te sedem etiam
nunc hominum ac domum contemplari; quae si tibi
parva, ut est, ita videtur, haec caelestia semper spectato, illa humana contemnito. Tu enim quam celebritatem sermonis hominum aut quam expetendam
consequi gloriam potes? Vides habitari in terra raris
et angustis in locis et in ipsis quasi maculis, ubi
habitatur, vastas solitudines interiectas, eosque, qui
incolunt terram, non modo interruptos ita esse, ut
nihil inter ipsos ab aliis ad alios manare possit, sed
partim obliquos, partim transversos, partim etiam adversos stare vobis; a quibus expectare gloriam certe
nullam potestis.
ch. 20
6.21
Cernis autem eandem terram quasi quibusdam redimitam et circumdatam cingulis, e quibus duos maxime
inter se diversos et caeli verticibus ipsis ex utraque
parte subnixos obriguisse pruina vides, medium autem
illum et maximum solis ardore torreri. Duo sunt
habitabiles, quorum australis ille, in quo qui insistunt,
adversa vobis urgent vestigia, nihil ad vestrum genus; hic autem alter subiectus aquiloni, quem incolitis, cerne quam tenui vos parte contingat. Omnis
enim terra, quae colitur a vobis, angustata verticibus,
lateribus latior, parva quaedam insula est circumfusa
illo mari, quod Atlanticum, quod magnum, quem Oceanum appellatis in terris, qui tamen tanto nomine
quam sit parvus, vides.
