1.12.8Mettius Curtius ab Sabinis princeps ab
arce decucurrerat et effusos egerat Romanos toto quantum
foro spatium est. nec procul iam a porta Palati erat, clamitans:
'uicimus perfidos hospites, imbelles hostes; iam
sciunt longe aliud esse uirgines rapere, aliud pugnare cum
1.12.9uiris.' in eum haec gloriantem cum globo ferocissimorum
iuuenum Romulus impetum facit. ex equo tum forte Mettius
pugnabat; eo pelli facilius fuit. pulsum Romani persequuntur;
et alia Romana acies, audacia regis accensa, fundit
Sabinos.
1.12.10Mettius in paludem sese strepitu sequentium trepidante
equo coniecit; auerteratque ea res etiam Sabinos
tanti periculo uiri. et ille quidem adnuentibus ac uocantibus
suis fauore multorum addito animo euadit: Romani
Sabinique in media conualle duorum montium redintegrant
proelium; sed res Romana erat superior.
ch. 13
1.13.1
tum Sabinae mulieres, quarum ex iniuria bellum ortum
erat, crinibus passis scissaque ueste, uicto malis muliebri
pauore, ausae se inter tela uolantia inferre, ex transuerso
impetu facto dirimere infestas acies,
1.13.2dirimere iras, hinc
patres, hinc uiros orantes, ne sanguine se nefando soceri
generique respergerent, ne parricidio macularent partus
suos, nepotum illi, hi liberum progeniem.
1.13.3'si adfinitatis
inter uos, si conubii piget, in nos uertite iras; nos causa
belli, nos uolnerum ac caedium uiris ac parentibus sumus;
melius peribimus quam sine alteris uestrum uiduae aut orbae
uiuemus.' mouet res cum multitudinem tum duces;
1.13.4silentium
et repentina fit quies; inde ad foedus faciendum duces
prodeunt. nec pacem modo sed ciuitatem unam ex duabus
faciunt. regnum consociant: imperium omne conferunt
Romam.
