ch. 40
1.40.1
duodequadragesimo ferme anno ex quo regnare coeperat
Tarquinius, non apud regem modo sed apud patres plebemque
longe maximo honore Ser. Tullius erat.
1.40.2tum Anci filii
duo etsi antea semper pro indignissimo habuerant se patrio
regno tutoris fraude pulsos, regnare Romae aduenam non
modo uicinae sed ne Italicae quidem stirpis, tum impensius
iis indignitas crescere si ne ab Tarquinio quidem ad se rediret
regnum,
1.40.3sed praeceps inde porro ad seruitia caderet, ut in
eadem ciuitate post centesimum fere annum quam Romulus
deo prognatus deus ipse tenuerit regnum donec in terris fuerit,
id seruus serua natus possideat. cum commune Romani
nominis tum praecipue id domus suae dedecus fore, si Anci
regis uirili stirpe salua non modo aduenis sed seruis etiam
regnum Romae pateret.
1.40.4ferro igitur eam arcere contumeliam
statuunt; sed et iniuriae dolor in Tarquinium ipsum
magis quam in Seruium eos stimulabat, et quia grauior ultor
caedis, si superesset, rex futurus erat quam priuatus; tum
Seruio occiso, quemcumque alium generum delegisset, eundem
regni heredem facturus uidebatur; ob haec ipsi regi
insidiae parantur.
1.40.5ex pastoribus duo ferocissimi delecti ad
facinus, quibus consueti erant uterque agrestibus ferramentis,
in uestibulo regiae quam potuere tumultuosissime specie
rixae in se omnes apparitores regios conuertunt; inde, cum
ambo regem appellarent clamorque eorum penitus in regiam
peruenisset, uocati ad regem pergunt.
1.40.6primo uterque uociferari
et certatim alter alteri obstrepere; coerciti ab lictore
et iussi in uicem dicere tandem obloqui desistunt; unus rem
ex composito orditur.
1.40.7cum intentus in eum se rex totus
auerteret, alter elatam securim in caput deiecit, relictoque
in uolnere telo ambo se foras eiciunt.
