1.40.4ferro igitur eam arcere contumeliam
statuunt; sed et iniuriae dolor in Tarquinium ipsum
magis quam in Seruium eos stimulabat, et quia grauior ultor
caedis, si superesset, rex futurus erat quam priuatus; tum
Seruio occiso, quemcumque alium generum delegisset, eundem
regni heredem facturus uidebatur; ob haec ipsi regi
insidiae parantur.
1.40.5ex pastoribus duo ferocissimi delecti ad
facinus, quibus consueti erant uterque agrestibus ferramentis,
in uestibulo regiae quam potuere tumultuosissime specie
rixae in se omnes apparitores regios conuertunt; inde, cum
ambo regem appellarent clamorque eorum penitus in regiam
peruenisset, uocati ad regem pergunt.
1.40.6primo uterque uociferari
et certatim alter alteri obstrepere; coerciti ab lictore
et iussi in uicem dicere tandem obloqui desistunt; unus rem
ex composito orditur.
1.40.7cum intentus in eum se rex totus
auerteret, alter elatam securim in caput deiecit, relictoque
in uolnere telo ambo se foras eiciunt.
ch. 41
1.41.1
Tarquinium moribundum cum qui circa erant excepissent,
illos fugientes lictores comprehendunt. clamor inde concursusque
populi, mirantium quid rei esset. Tanaquil inter
tumultum claudi regiam iubet, arbitros eiecit. simul quae
curando uolneri opus sunt, tamquam spes subesset, sedulo
comparat, simul si destituat spes, alia praesidia molitur.
1.41.2Seruio propere accito cum paene exsanguem uirum ostendisset,
dextram tenens orat ne inultam mortem soceri, ne
socrum inimicis ludibrio esse sinat.
1.41.3'tuum est' inquit,
'Serui, si uir es, regnum, non eorum qui alienis manibus
pessimum facinus fecere. erige te deosque duces sequere
qui clarum hoc fore caput diuino quondam circumfuso igni
portenderunt. nunc te illa caelestis excitet flamma; nunc
expergiscere uere. et nos peregrini regnauimus; qui sis,
non unde natus sis reputa. si tua re subita consilia torpent,
