2.28.6otio lasciuire plebem. dimisso senatu consules in tribunal
escendunt; citant nominatim iuniores. cum ad nomen
nemo responderet, circumfusa multitudo in contionis modum
negare ultra decipi plebem posse;
2.28.7nunquam unum
militem habituros ni praestaretur fides publica; libertatem
unicuique prius reddendam esse quam arma danda, ut pro
patria ciuibusque, non pro dominis pugnent.
2.28.8consules
quid mandatum esset a senatu uidebant, sed eorum, qui
intra parietes curiae ferociter loquerentur, neminem adesse
inuidiae suae participem; et apparebat atrox cum plebe
certamen.
2.28.9prius itaque quam ultima experirentur senatum
iterum consulere placuit. tum uero ad sellas consulum
prope conuolare minimus quisque natu patrum, abdicare
consulatum iubentes et deponere imperium, ad quod tuendum
animus deesset.
ch. 29
2.29.1
utraque re satis experta tum demum consules: 'ne praedictum
negetis, patres conscripti, adest ingens seditio. postulamus
ut hi qui maxime ignauiam increpant adsint nobis
habentibus dilectum. acerrimi cuiusque arbitrio, quando
ita placet, rem agemus.' redeunt in tribunal;
2.29.2citari nominatim
unum ex iis qui in conspectu erant dedita opera
iubent. cum staret tacitus et circa eum aliquot hominum,
ne forte uiolaretur, constitisset globus, lictorem ad eum
consules mittunt.
2.29.3quo repulso, tum uero indignum facinus
esse clamitantes qui patrum consulibus aderant, deuolant
de tribunali ut lictori auxilio essent.
2.29.4sed ab lictore nihil
aliud quam prendere prohibito cum conuersus in patres
impetus esset, consulum intercursu rixa sedata est, in qua
tamen sine lapide, sine telo plus clamoris atque irarum
quam iniuriae fuerat.
