ch. 61
2.61.1
turbulentior inde annus excepit L. Ualerio T. Aemilio
consulibus, cum propter certamina ordinum de lege agraria
tum propter iudicium Ap. Claudi,
2.61.2cui acerrimo aduersario
legis causamque possessorum publici agri tamquam tertio
consuli sustinenti M. Duillius et Cn. Siccius diem dixere.
2.61.3nunquam ante tam inuisus plebi reus ad iudicium uocatus
populi est, plenus suarum, plenus paternarum irarum.
2.61.4patres
quoque non temere pro ullo aeque adnisi sunt: propugnatorem
senatus maiestatisque uindicem suae, ad omnes tribunicios
plebeiosque oppositum tumultus, modum dumtaxat in
certamine egressum, iratae obici plebi.
2.61.5unus e patribus ipse
Ap. Claudius et tribunos et plebem et suum iudicium pro
nihilo habebat. illum non minae plebis, non senatus preces
perpellere unquam potuere, non modo ut uestem mutaret
aut supplex prensaret homines, sed ne ut ex consueta quidem
asperitate orationis, cum ad populum agenda causa esset,
aliquid leniret atque submitteret.
2.61.6idem habitus oris, eadem
contumacia in uoltu, idem in oratione spiritus erat, adeo ut
magna pars plebis Appium non minus reum timeret quam
consulem timuerat.
2.61.7semel causam dixit, quo semper agere
omnia solitus erat, accusatorio spiritu, adeoque constantia
sua et tribunos obstupefecit et plebem ut diem ipsi sua
uoluntate prodicerent, trahi deinde rem sinerent.
2.61.8haud ita
multum interim temporis fuit; ante tamen quam prodicta
dies ueniret, morbo moritur.
2.61.9cuius laudationem cum tribunus
plebis impedire conaretur, plebs fraudari sollemni honore
supremum diem tanti uiri noluit, et laudationem tam aequis
auribus mortui audiuit quam uiui accusationem audierat et
exsequias frequens celebrauit.
