ch. 13
4.13.1
tum Sp. Maelius ex equestri ordine, ut illis temporibus
praediues, rem utilem pessimo exemplo, peiore consilio est
adgressus.
4.13.2frumento namque ex Etruria priuata pecunia
per hospitum clientiumque ministeria coempto, quae, credo,
ipsa res ad leuandam publica cura annonam impedimento
fuerat, largitiones frumenti facere instituit;
4.13.3plebemque hoc
munere delenitam, quacumque incederet, conspectus elatusque
supra modum hominis priuati, secum trahere, haud
dubium consulatum fauore ac spe despondentem.
4.13.4ipse, ut
est humanus animus insatiabilis eo quod fortuna spondet,
ad altiora et non concessa tendere et, quoniam consulatus
quoque eripiendus inuitis patribus esset, de regno agitare:
id unum dignum tanto apparatu consiliorum et certamine
quod ingens exsudandum esset praemium fore.
4.13.5iam comitia
consularia instabant; quae res eum necdum compositis
maturisue satis consiliis oppressit.
4.13.6consul sextum creatus
T. Quinctius Capitolinus, minime opportunus uir nouanti
res; collega additur ei Agrippa Menenius cui Lanato erat
cognomen;
4.13.7et L. Minucius praefectus annonae seu refectus
seu, quoad res posceret, in incertum creatus; nihil enim
constat, nisi in libros linteos utroque anno relatum inter
magistratus praefecti nomen.
4.13.8hic Minucius eandem publice
curationem agens quam Maelius priuatim agendam susceperat,
cum in utraque domo genus idem hominum uersaretur,
rem compertam ad senatum defert:
4.13.9tela in domum
Maeli conferri, eumque contiones domi habere, ac non dubia
regni consilia esse. tempus agendae rei nondum stare:
cetera iam conuenisse: et tribunos mercede emptos ad prodendam
libertatem et partita ducibus multitudinis ministeria
esse. serius se paene quam tutum fuerit, ne cuius
incerti uanique auctor esset, ea deferre.
4.13.10quae postquam
sunt audita, cum undique primores patrum et prioris anni
consules increparent quod eas largitiones coetusque plebis
in priuata domo passi essent fieri, et nouos consules quod
exspectassent donec a praefecto annonae tanta res ad senatum
deferretur, quae consulem non auctorem solum desideraret
sed etiam uindicem,
4.13.11tum Quinctius consules immerito
increpari ait, qui constricti legibus de prouocatione ad dissoluendum
imperium latis, nequaquam tantum uirium in
magistratu ad eam rem pro atrocitate uindicandam quantum
animi haberent. opus esse non forti solum uiro sed etiam
libero exsolutoque legum uinclis.
4.13.12itaque se dictatorem
L. Quinctium dicturum; ibi animum parem tantae potestati
esse. adprobantibus cunctis, primo Quinctius abnuere et
quid sibi uellent rogitare qui se aetate exacta tantae dimicationi
obicerent.
4.13.13dein cum undique plus in illo senili
animo non consilii modo sed etiam uirtutis esse quam in
omnibus aliis dicerent laudibusque haud immeritis onerarent,
et consul nihil remitteret,
4.13.14precatus tandem deos immortales
Cincinnatus ne senectus sua in tam trepidis rebus damno
dedecoriue rei publicae esset, dictator a consule dicitur.
ipse deinde C. Seruilium Ahalam magistrum equitum dicit.
