6.2.10quod
ubi animaduertit Camillus, ignem in obiectam saepem
coici iussit; et forte erat uis magna uenti uersa in hostem;
6.2.11itaque non aperuit solum incendio uiam sed flammis in
castra tendentibus uapore etiam ac fumo crepituque uiridis
materiae flagrantis ita consternauit hostes, ut minor moles
superantibus uallum militibus munitum in castra Uolscorum
Romanis fuerit quam transcendentibus saepem incendio absumptam
fuerat.
6.2.12fusis hostibus caesisque cum castra impetu
cepisset dictator, praedam militi dedit, quo minus speratam
minime largitore duce, eo militi gratiorem.
6.2.13persecutus deinde
fugientes cum omnem Uolscum agrum depopulatus esset,
ad deditionem Uolscos septuagesimo demum anno subegit.
6.2.14uictor ex Uolscis in Aequos transiit et ipsos bellum
molientes; exercitum eorum ad Bolas oppressit, nec castra
modo sed urbem etiam adgressus impetu primo cepit.
ch. 3
6.3.1
cum in ea parte in qua caput rei Romanae Camillus erat
ea fortuna esset, aliam in partem terror ingens ingruerat:
6.3.2Etruria prope omnis armata Sutrium, socios populi Romani,
obsidebat; quorum legati opem rebus adfectis orantes cum
senatum adissent, decretum tulere ut dictator primo quoque
tempore auxilium Sutrinis ferret.
6.3.3cuius spei moram cum
pati fortuna obsessorum non potuisset confectaque paucitas
oppidanorum opere, uigiliis, uolneribus, quae semper eosdem
urgebant, per pactionem urbe hostibus tradita inermis cum
singulis emissa uestimentis miserabili agmine penates relinqueret,
6.3.4eo forte tempore Camillus cum exercitu Romano
interuenit. cui cum se maesta turba ad pedes prouoluisset
principumque orationem necessitate ultima expressam fletus
mulierum ac puerorum qui exsilii comites trahebantur excepisset,
parcere lamentis Sutrinos iussit: Etruscis se luctum
lacrimasque ferre.
