6.39.10quae munera quando
tandem satis grato animo aestimaturos, si inter accipiendas
de suis commodis rogationes spem honoris latoribus earum
incidant? non esse modestiae populi Romani id postulare
ut ipse fenore leuetur et in agrum iniuria possessum a potentibus
inducatur, per quos ea consecutus sit senes tribunicios
non sine honore tantum sed etiam sine spe honoris relinquat.
6.39.11proinde ipsi primum statuerent apud animos quid
uellent; deinde comitiis tribuniciis declararent uoluntatem.
si coniuncte ferre ab se promulgatas rogationes uellent, esse
quod eosdem reficerent tribunos plebis; perlaturos enim
quae promulgauerint:
6.39.12sin quod cuique priuatim opus sit id
modo accipi uelint, opus esse nihil inuidiosa continuatione
honoris; nec se tribunatum nec illos ea quae promulgata
sint habituros.
ch. 40
6.40.1
aduersus tam obstinatam orationem tribunorum cum
prae indignitate rerum stupor silentiumque inde ceteros
patrum defixisset,
6.40.2Ap. Claudius Crassus, nepos decemuiri,
dicitur odio magis iraque quam spe ad dissuadendum processisse
et locutus in hanc fere sententiam esse:
6.40.3'neque
nouum neque inopinatum mihi sit, Quirites, si, quod unum
familiae nostrae semper obiectum est ab seditiosis tribunis,
id nunc ego quoque audiam, Claudiae gentis iam
inde ab initio nihil antiquius in re publica patrum maiestate
fuisse, semper plebis commodis aduersatos esse.
6.40.4quorum alterum
neque nego neque infitias eo—nos, ex quo adsciti sumus
simul in ciuitatem et patres, enixe operam dedisse ut per nos
aucta potius quam imminuta maiestas earum gentium inter
quas nos esse uoluistis dici uere posset:
