ch. 8
6.8.1
dato deinde signo ex equo desilit et proximum signiferum
manu arreptum secum in hostem rapit 'infer, miles' clamitans,
6.8.2'signum.' quod ubi uidere, ipsum Camillum, iam ad
munera corporis senecta inualidum, uadentem in hostes, procurrunt
pariter omnes clamore sublato 'sequere imperatorem'
pro se quisque clamantes.
6.8.3emissum etiam signum Camilli
iussu in hostium aciem ferunt idque ut repeteretur concitatos
antesignanos;
6.8.4ibi primum pulsum Antiatem, terroremque
non in primam tantum aciem sed etiam ad subsidiarios
perlatum.
6.8.5nec uis tantum militum mouebat, excitata praesentia
ducis, sed quod Uolscorum animis nihil terribilius erat
quam ipsius Camilli forte oblata species;
6.8.6ita quocumque se
intulisset uictoriam secum haud dubiam trahebat. maxime
id euidens fuit, cum in laeuum cornu prope iam pulsum
arrepto repente equo cum scuto pedestri aduectus conspectu
suo proelium restituit, ostentans uincentem ceteram aciem.
6.8.7iam inclinata res erat, sed turba hostium et fuga impediebatur
et longa caede conficienda multitudo tanta fesso militi
erat, cum repente ingentibus procellis fusus imber certam
magis uictoriam quam proelium diremit.
6.8.8signo deinde
receptui dato nox insecuta quietis Romanis perfecit bellum;
Latini namque et Hernici relictis Uolscis domos profecti
sunt, malis consiliis pares adepti euentus;
6.8.9Uolsci ubi se
desertos ab eis uidere quorum fiducia rebellauerant, relictis
castris moenibus Satrici se includunt; quos primo Camillus
uallo circumdare et aggere atque operibus oppugnare est
adortus.
6.8.10quae postquam nulla eruptione impediri uidet,
minus esse animi ratus in hoste quam ut in eo tam lentae
spei uictoriam exspectaret, cohortatus milites ne tamquam
Ueios oppugnantes in opere longinquo sese tererent, uictoriam
in manibus esse, ingenti militum alacritate moenia
undique adgressus scalis oppidum cepit. Uolsci abiectis
armis sese dediderunt.
