ch. 31
8.31.1
Fabius contione extemplo aduocata obtestatus milites est
ut, qua uirtute rem publicam ab infestissimis hostibus
defendissent, eadem se cuius ductu auspicioque uicissent
ab impotenti crudelitate dictatoris tutarentur:
8.31.2uenire amentem
inuidia, iratum uirtuti alienae felicitatique; furere quod
se absente res publica egregie gesta esset; malle, si mutare
fortunam posset, apud Samnites quam Romanos uictoriam
esse;
8.31.3imperium dictitare spretum, tamquam non eadem
mente pugnari uetuerit qua pugnatum doleat. et tunc
inuidia impedire uirtutem alienam uoluisse cupidissimisque
arma ablaturum fuisse militibus,
8.31.4ne se absente moueri possent;
et nunc id furere, id aegre pati, quod sine L. Papirio
non inermes, non manci milites fuerint, quod se Q. Fabius
magistrum equitum duxerit ac non accensum dictatoris.
8.31.5quid illum facturum fuisse, si, quod belli casus ferunt Marsque
communis, aduersa pugna euenisset, qui sibi deuictis
hostibus, re publica bene gesta ita ut non ab illo unico
duce melius geri potuerit, supplicium magistro equitum
tunc uictori minetur?
8.31.6neque illum magistro equitum infestiorem
quam tribunis militum, quam centurionibus, quam
militibus esse. si posset, in omnes saeuiturum fuisse: quia
id nequeat, in unum saeuire.
8.31.7etenim inuidiam tamquam
ignem summa petere; in caput consilii, in ducem incurrere;
si se simul cum gloria rei gestae exstinxisset, [tunc uictorem]
uelut in capto exercitu dominantem quidquid licuerit in
magistro equitum in militibus ausurum.
8.31.8proinde adessent
in sua causa omnium libertati. si consensum exercitus
eundem qui in proelio fuerit in tuenda uictoria uideat et
salutem unius omnibus curae esse, inclinaturum ad clementiorem
sententiam animum.
8.31.9postremo se uitam fortunasque
suas illorum fidei uirtutique permittere.
