9.37.10paucis
armandi se datum spatium est; eos ipsos non signum
certum, non ducem sequentes fundit Romanus fugatosque
persequitur. ad castra, ad siluas diuersi tendebant. siluae
tutius dedere refugium; nam castra in campis sita eodem
die capiuntur. aurum argentumque iussum referri ad consulem;
cetera praeda militis fuit.
9.37.11caesa aut capta eo die
hostium milia ad sexaginta.
eam tam claram pugnam trans Ciminiam siluam ad Perusiam
pugnatam quidam auctores sunt metuque in magno
ciuitatem fuisse ne interclusus exercitus tam infesto saltu
coortis undique Tuscis Umbrisque opprimeretur.
9.37.12sed ubicumque
pugnatum est, res Romana superior fuit. itaque a
Perusia et Cortona et Arretio, quae ferme capita Etruriae
populorum ea tempestate erant, legati pacem foedusque ab
Romanis petentes indutias in triginta annos impetrauerunt.
ch. 38
9.38.1
dum haec in Etruria geruntur, consul alter C. Marcius
Rutulus Allifas de Samnitibus ui cepit. multa alia castella
uicique aut deleta hostiliter aut integra in potestatem uenere.
9.38.2per idem tempus et classis Romana a P. Cornelio, quem
senatus maritimae orae praefecerat, in Campaniam acta cum
adpulsa Pompeios esset, socii inde nauales ad depopulandum
agrum Nucerinum profecti, proximis raptim uastatis unde
reditus tutus ad naues esset, dulcedine, ut fit, praedae
longius progressi exciuere hostes.
9.38.3palatis per agros nemo
obuius fuit, cum occidione occidi possent; redeuntes agmine
incauto haud procul nauibus adsecuti agrestes exuerunt
praeda, partem etiam occiderunt; quae superfuit caedi
trepida multitudo ad naues compulsa est.
