6.13
Sed quo sis, Africane, alacrior ad tutandam rem
publicam, sic habeto: omnibus, qui patriam conservaverint, adiuverint, auxerint, certum esse in caelo definitum locum, ubi beati aevo sempiterno fruantur;
nihil est enim illi principi deo, qui omnem mundum regit, quod quidem in terris fiat, acceptius quam
concilia coetusque hominum iure sociati, quae civitates
appellantur; harum rectores et conservatores hinc profecti huc revertuntur.
ch. 14
6.14
Hic ego, etsi eram perterritus non tam mortis metu
quam insidiarum a meis, quaesivi tamen, viveretne
ipse et Paulus pater et alii, quos nos extinctos arbitraremur. Immo vero, inquit, hi vivunt, qui e corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt, vestra
vero, quae dicitur, vita mors est. Quin tu aspicis ad
te venientem Paulum patrem? Quem ut vidi, equidem vim lacrimarum profudi, ille autem me complexus
atque osculans flere prohibebat.
ch. 15
6.15
Atque ego ut primum fletu represso loqui posse
coepi, Quaeso, inquam, pater sanctissime atque optime,
quoniam haec est vita, ut Africanum audio dicere, quid
moror in terris? quin huc ad vos venire propero?
Non est ita, inquit ille. Nisi enim deus is, cuius hoc
templum est omne, quod conspicis, istis te corporis
custodiis liberaverit, huc tibi aditus patere non potest.
Homines enim sunt hac lege generati, qui tuerentur
illum globum, quem in hoc templo medium vides,
quae terra dicitur, iisque animus datus est ex illis
sempiternis ignibus, quae sidera et stellas vocatis,
-- --
quae globosae et rotundae, divinis animatae mentibus,
circulos suos orbesque conficiunt celeritate mirabili.
Quare et tibi, Publi, et piis omnibus retinendus animus est in custodia corporis nec iniussu eius, a quo
ille est vobis datus, ex hominum vita migrandum est,
ne munus humanum adsignatum a deo defugisse videamini.
ch. 16
