1.14.8et cum, uelut inter pugnae fugaeque consilium trepidante
equitatu, pedes quoque referret gradum, plenis repente
portis effusi hostes impulsa Romana acie studio instandi
sequendique trahuntur ad locum insidiarum.
1.14.9inde subito
exorti Romani transuersam inuadunt hostium aciem; addunt
pauorem mota e castris signa eorum qui in praesidio relicti
fuerant. ita multiplici terrore perculsi Fidenates prius paene,
quam Romulus quique <auehi> cum eo uisi erant circumagerent
frenis equos, terga uertunt;
1.14.10multoque effusius, quippe
uera fuga, qui simulantes paulo ante secuti erant oppidum
repetebant.
1.14.11non tamen eripuere se hosti: haerens in tergo
Romanus, priusquam fores portarum obicerentur, uelut
agmine uno inrumpit.
ch. 15
1.15.1
belli Fidenatis contagione inritati Ueientium animi et consanguinitate—nam
Fidenates quoque Etrusci fuerunt—et
quod ipsa propinquitas loci, si Romana arma omnibus infesta
finitimis essent, stimulabat. in fines Romanos excucurrerunt
populabundi magis quam iusti more belli.
1.15.2itaque non castris
positis, non exspectato hostium exercitu, raptam ex agris
praedam portantes Ueios rediere. Romanus contra postquam
hostem in agris non inuenit, dimicationi ultimae
instructus intentusque Tiberim transit.
1.15.3quem postquam
castra ponere et ad urbem accessurum Ueientes audiuere,
obuiam egressi ut potius acie decernerent quam inclusi de
tectis moenibusque dimicarent.
1.15.4ibi uiribus nulla arte adiutis,
tantum ueterani robore exercitus rex Romanus uicit;
persecutusque fusos ad moenia hostes, urbe ualida muris ac
situ ipso munita abstinuit, agros rediens uastat, ulciscendi
magis quam praedae studio;