ch. 16
1.16.1
his immortalibus editis operibus cum ad exercitum recensendum
contionem in campo ad Caprae paludem haberet,
subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque
tam denso regem operuit nimbo ut conspectum eius contioni
abstulerit; nec deinde in terris Romulus fuit.
1.16.2Romana
pubes sedato tandem pauore postquam ex tam turbido die
serena et tranquilla lux rediit, ubi uacuam sedem regiam
uidit, etsi satis credebat patribus qui proximi steterant sublimem
raptum procella, tamen uelut orbitatis metu icta
maestum aliquamdiu silentium obtinuit.
1.16.3deinde a paucis
initio facto, deum deo natum, regem parentemque urbis
Romanae saluere uniuersi Romulum iubent; pacem precibus
exposcunt, uti uolens propitius suam semper sospitet
progeniem.
1.16.4fuisse credo tum quoque aliquos qui discerptum
regem patrum manibus taciti arguerent; manauit enim
haec quoque sed perobscura fama; illam alteram admiratio
uiri et pauor praesens nobilitauit.
1.16.5et consilio etiam unius
hominis addita rei dicitur fides. namque Proculus Iulius,
sollicita ciuitate desiderio regis et infensa patribus, grauis,
ut traditur, quamuis magnae rei auctor in contionem prodit.
1.16.6'Romulus' inquit, 'Quirites, parens urbis huius, prima
hodierna luce caelo repente delapsus se mihi obuium dedit.
cum perfusus horrore uenerabundusque adstitissem petens
precibus ut contra intueri fas esset,
1.16.7"abi, nuntia" inquit
"Romanis, caelestes ita uelle ut mea Roma caput orbis
terrarum sit; proinde rem militarem colant sciantque et ita
posteris tradant nullas opes humanas armis Romanis resis
1.16.8tere posse." haec' inquit 'locutus sublimis abiit.' mirum
quantum illi uiro nuntianti haec fidei fuerit, quamque desiderium
Romuli apud plebem exercitumque facta fide immortalitatis
lenitum sit.
