1.9.14nec raptis aut spes de se melior aut indignatio
est minor. sed ipse Romulus circumibat docebatque patrum
id superbia factum qui conubium finitimis negassent; illas
tamen in matrimonio, in societate fortunarum omnium
ciuitatisque et quo nihil carius humano generi sit liberum
fore;
1.9.15mollirent modo iras et, quibus fors corpora
dedisset, darent animos; saepe ex iniuria postmodum gratiam
ortam; eoque melioribus usuras uiris quod adnisurus
pro se quisque sit ut, cum suam uicem functus officio sit,
parentium etiam patriaeque expleat desiderium.
1.9.16accedebant
blanditiae uirorum, factum purgantium cupiditate atque
amore, quae maxime ad muliebre ingenium efficaces preces
sunt.
ch. 10
1.10.1
iam admodum mitigati animi raptis erant; at raptarum
parentes tum maxime sordida ueste lacrimisque et querellis
ciuitates concitabant. nec domi tantum indignationes continebant
sed congregabantur undique ad T. Tatium regem
Sabinorum, et legationes eo quod maximum Tati nomen in
iis regionibus erat conueniebant.
1.10.2Caeninenses Crustuminique
et Antemnates erant ad quos eius iniuriae pars pertinebat.
lente agere his Tatius Sabinique uisi sunt: ipsi inter
se tres populi communiter bellum parant.
1.10.3ne Crustumini
quidem atque Antemnates pro ardore iraque Caeninensium
satis se impigre mouent; ita per se ipsum nomen Caeninum
in agrum Romanum impetum facit.
1.10.4sed effuse uastantibus
fit obuius cum exercitu Romulus leuique certamine docet
uanam sine uiribus iram esse. exercitum fundit fugatque,
fusum persequitur: regem in proelio obtruncat et spoliat:
