10.18.14hercules, uerteret, dicere Uolumnius;
malle frustra operam insumptam quam quicquam
incidisse cur non satis esset Etruriae unus consularis exercitus.
ch. 19
10.19.1
digredientes iam consules legati tribunique ex Appiano
exercitu circumsistunt. pars imperatorem suum orare ne
collegae auxilium, quod acciendum ultro fuerit, sua sponte
oblatam sperneretur;
10.19.2plures abeunti Uolumnio obsistere;
obtestari ne prauo cum collega certamine rem publicam
prodat: si qua clades incidisset, desertori magis quam
deserto noxae fore;
10.19.3eo rem adductam ut omne rei bene
aut secus gestae in Etruria decus dedecusque ad L. Uolumnium
sit delegatum; neminem quaesiturum quae uerba
Appi sed quae fortuna exercitus fuerit;
10.19.4dimitti ab Appio
eum sed a re publica et ab exercitu retineri; experiretur
modo uoluntatem militum.
10.19.5haec monendo obtestandoque prope restitantes consules
in contionem pertraxerunt. ibi orationes longiores habitae
in eandem ferme sententiam, in quam inter paucos certatum
uerbis fuerat;
10.19.6et cum Uolumnius, causa superior, ne infacundus
quidem aduersus eximiam eloquentiam collegae uisus
esset,
10.19.7cauillansque Appius sibi acceptum referre diceret debere,
quod ex muto atque elingui facundum etiam consulem
haberent—priore consulatu, primis utique mensibus, hiscere
eum nequisse,
10.19.8nunc iam populares orationes serere—, 'quam
mallem' inquit Uolumnius, 'tu a me strenue facere quam
ego abs te scite loqui didicissem.' postremo condicionem
ferre, quae decretura sit, non orator—neque enim id desiderare
rem publicam—sed imperator uter sit melior.
