Latin Texts & Translations

10.19.5haec monendo obtestandoque prope restitantes consules in contionem pertraxerunt. ibi orationes longiores habitae in eandem ferme sententiam, in quam inter paucos certatum uerbis fuerat;

10.19.6et cum Uolumnius, causa superior, ne infacundus quidem aduersus eximiam eloquentiam collegae uisus esset,

10.19.7cauillansque Appius sibi acceptum referre diceret debere, quod ex muto atque elingui facundum etiam consulem haberent—priore consulatu, primis utique mensibus, hiscere eum nequisse,

10.19.8nunc iam populares orationes serere—, 'quam mallem' inquit Uolumnius, 'tu a me strenue facere quam ego abs te scite loqui didicissem.' postremo condicionem ferre, quae decretura sit, non orator—neque enim id desiderare rem publicam—sed imperator uter sit melior.

10.19.9Etruriam et Samnium prouincias esse; utram mallet eligeret; suo exercitu se uel in Etruria uel in Samnio rem gesturum.

10.19.10tum militum clamor ortus, ut simul ambo bellum Etruscum susciperent.

10.19.11quo animaduerso consensu Uolumnius 'quoniam in collegae uoluntate interpretanda' inquit 'erraui, non committam ut quid uos uelitis obscurum sit: manere

10.19.12an abire me uelitis clamore significate.' tum uero tantus est clamor exortus ut hostes e castris exciret. armis arreptis in aciem descendunt. et Uolumnius signa canere ac uexilla efferri castris iussit;

10.19.13Appium addubitasse ferunt cernentem seu pugnante seu quieto se fore collegae uictoriam; deinde ueritum ne suae quoque legiones Uolumnium sequerentur, et ipsum flagitantibus suis signum dedisse.