10.34.14dictis captiuorum fides exstitit; desertis oppidis
consul potitur.
ch. 35
10.35.1
alteri consuli M. Atilio nequaquam tam facile bellum
fuit. cum ad Luceriam duceret legiones quam oppugnari
ab Samnitibus audierat, ad finem Lucerinum ei hostis obuius
fuit.
10.35.2ibi ira uires aequauit; proelium uarium et anceps
fuit, tristius tamen euentu Romanis, et quia insueti erant
uinci et quia digredientes magis quam in ipso certamine
senserunt quantum in sua parte plus uolnerum ac caedis
fuisset.
10.35.3itaque is terror in castris ortus, qui si pugnantes
cepisset, insignis accepta clades foret; tum quoque sollicita
nox fuit iam inuasurum castra Samnitem credentibus
aut prima luce cum uictoribus conserendas manus.
10.35.4minus
cladis, ceterum non plus animorum ad hostes erat. ubi
primum inluxit, abire sine certamine cupiunt. sed uia una
et ea ipsa praeter hostes erat; qua ingressi praebuere speciem
recta tendentium ad castra oppugnanda.
10.35.5consul arma
capere milites iubet et sequi se extra uallum; legatis, tribunis,
praefectis sociorum imperat quod apud quemque
facto opus est.
10.35.6omnes adfirmant se quidem omnia facturos
sed militum iacere animos; tota nocte inter uolnera et
gemitus morientium uigilatum esse;
10.35.7si ante lucem ad castra
uentum foret, tantum pauoris fuisse ut relicturi signa
fuerint; nunc pudore a fuga contineri, alioqui pro uictis esse.
10.35.8quae ubi consul accepit, sibimet ipsi circumeundos adloquendosque
milites ratus, ut ad quosque uenerat, cunctantes
arma capere increpabat:
