2.2.8Tarquinia regnum hinc abiturum.' consuli primo tam nouae
rei ac subitae admiratio incluserat uocem; dicere deinde
incipientem primores ciuitatis circumsistunt, eadem multis
precibus orant.
2.2.9et ceteri quidem mouebant minus: postquam
Sp. Lucretius, maior aetate ac dignitate, socer praeterea
ipsius, agere uarie rogando alternis suadendoque coepit ut
uinci se consensu ciuitatis pateretur,
2.2.10timens consul ne postmodum
priuato sibi eadem illa cum bonorum amissione additaque
alia insuper ignominia acciderent, abdicauit se consulatu
rebusque suis omnibus Lauinium translatis ciuitate cessit.
2.2.11Brutus ex senatus consulto ad populum tulit ut omnes Tarquiniae
gentis exsules essent; collegam sibi comitiis centuriatis
creauit P. Ualerium, quo adiutore reges eiecerat.
ch. 3
2.3.1
cum haud cuiquam in dubio esset bellum ab Tarquiniis
imminere, id quidem spe omnium serius fuit; ceterum, id
quod non timebant, per dolum ac proditionem prope libertas
amissa est.
2.3.2erant in Romana iuuentute adulescentes aliquot,
nec ii tenui loco orti, quorum in regno libido solutior fuerat,
aequales sodalesque adulescentium Tarquiniorum, adsueti
more regio uiuere.
2.3.3eam tum, aequato iure omnium, licentiam
quaerentes, libertatem aliorum in suam uertisse seruitutem
inter se conquerebantur: regem hominem esse, a quo impetres,
ubi ius, ubi iniuria opus sit; esse gratiae locum, esse
beneficio; et irasci et ignoscere posse; inter amicum atque
inimicum discrimen nosse;
2.3.4leges rem surdam, inexorabilem
esse, salubriorem melioremque inopi quam potenti; nihil laxamenti
nec ueniae habere, si modum excesseris; periculosum
esse in tot humanis erroribus sola innocentia uiuere.
