ch. 28
2.28.1
A. Uerginius inde et T. Uetusius consulatum ineunt.
tum uero plebs incerta quales habitura consules esset,
coetus nocturnos, pars Esquiliis, pars in Auentino facere,
ne in foro subitis trepidaret consiliis et omnia temere ac
fortuito ageret.
2.28.2eam rem consules rati, ut erat, perniciosam
ad patres deferunt, sed delatam consulere ordine
non licuit; adeo tumultuose excepta est clamoribus undique
et indignatione patrum, si quod imperio consulari
exsequendum esset, inuidiam eius consules ad senatum
reicerent:
2.28.3profecto si essent in re publica magistratus,
nullum futurum fuisse Romae nisi publicum concilium;
nunc in mille curias contionesque [cum alia in Esquiliis,
alia in Auentino fiant concilia] dispersam et dissipatam
esse rem publicam.
2.28.4unum hercule uirum—id enim plus
esse quam consulem—qualis Ap. Claudius fuerit, momento
temporis discussurum illos coetus fuisse.
2.28.5correpti
consules cum, quid ergo se facere uellent—nihil enim
segnius molliusue quam patribus placeat acturos—percontarentur,
decernunt ut dilectum quam acerrimum habeant:
2.28.6otio lasciuire plebem. dimisso senatu consules in tribunal
escendunt; citant nominatim iuniores. cum ad nomen
nemo responderet, circumfusa multitudo in contionis modum
negare ultra decipi plebem posse;
2.28.7nunquam unum
militem habituros ni praestaretur fides publica; libertatem
unicuique prius reddendam esse quam arma danda, ut pro
patria ciuibusque, non pro dominis pugnent.
2.28.8consules
quid mandatum esset a senatu uidebant, sed eorum, qui
intra parietes curiae ferociter loquerentur, neminem adesse
inuidiae suae participem; et apparebat atrox cum plebe
certamen.
2.28.9prius itaque quam ultima experirentur senatum
iterum consulere placuit. tum uero ad sellas consulum
prope conuolare minimus quisque natu patrum, abdicare
consulatum iubentes et deponere imperium, ad quod tuendum
animus deesset.
