2.27.12cum circumstaret
cotidiana multitudo licentia accensa, arripi unum
insignem ducem seditionum iussit. ille cum a lictoribus
iam traheretur prouocauit; nec cessisset prouocationi consul,
quia non dubium erat populi iudicium, nisi aegre uicta
pertinacia foret consilio magis et auctoritate principum
quam populi clamore; adeo supererant animi ad sustinendam
inuidiam.
2.27.13crescere inde malum in dies, non clamoribus
modo apertis sed, quod multo perniciosius erat,
secessione occultisque conloquiis. tandem inuisi plebi
consules magistratu abeunt, Seruilius neutris, Appius patribus
mire gratus.
ch. 28
2.28.1
A. Uerginius inde et T. Uetusius consulatum ineunt.
tum uero plebs incerta quales habitura consules esset,
coetus nocturnos, pars Esquiliis, pars in Auentino facere,
ne in foro subitis trepidaret consiliis et omnia temere ac
fortuito ageret.
2.28.2eam rem consules rati, ut erat, perniciosam
ad patres deferunt, sed delatam consulere ordine
non licuit; adeo tumultuose excepta est clamoribus undique
et indignatione patrum, si quod imperio consulari
exsequendum esset, inuidiam eius consules ad senatum
reicerent:
2.28.3profecto si essent in re publica magistratus,
nullum futurum fuisse Romae nisi publicum concilium;
nunc in mille curias contionesque [cum alia in Esquiliis,
alia in Auentino fiant concilia] dispersam et dissipatam
esse rem publicam.
2.28.4unum hercule uirum—id enim plus
esse quam consulem—qualis Ap. Claudius fuerit, momento
temporis discussurum illos coetus fuisse.
2.28.5correpti
consules cum, quid ergo se facere uellent—nihil enim
segnius molliusue quam patribus placeat acturos—percontarentur,
decernunt ut dilectum quam acerrimum habeant:
