ch. 3
2.3.1
cum haud cuiquam in dubio esset bellum ab Tarquiniis
imminere, id quidem spe omnium serius fuit; ceterum, id
quod non timebant, per dolum ac proditionem prope libertas
amissa est.
2.3.2erant in Romana iuuentute adulescentes aliquot,
nec ii tenui loco orti, quorum in regno libido solutior fuerat,
aequales sodalesque adulescentium Tarquiniorum, adsueti
more regio uiuere.
2.3.3eam tum, aequato iure omnium, licentiam
quaerentes, libertatem aliorum in suam uertisse seruitutem
inter se conquerebantur: regem hominem esse, a quo impetres,
ubi ius, ubi iniuria opus sit; esse gratiae locum, esse
beneficio; et irasci et ignoscere posse; inter amicum atque
inimicum discrimen nosse;
2.3.4leges rem surdam, inexorabilem
esse, salubriorem melioremque inopi quam potenti; nihil laxamenti
nec ueniae habere, si modum excesseris; periculosum
esse in tot humanis erroribus sola innocentia uiuere.
2.3.5ita
iam sua sponte aegris animis legati ab regibus superueniunt,
sine mentione reditus bona tantum repetentes. eorum uerba
postquam in senatu audita sunt, per aliquot dies ea consultatio
tenuit, ne non reddita belli causa, reddita belli
materia et adiumentum essent.
2.3.6interim legati alia moliri;
aperte bona repetentes clam reciperandi regni consilia
struere; et tamquam ad id quod agi uidebatur ambientes, nobilium
adulescentium animos pertemptant.
2.3.7a quibus placide
oratio accepta est, iis litteras ab Tarquiniis reddunt et de
accipiendis clam nocte in urbem regibus conloquuntur.
