2.34.12quam ut armati per secessionem coli prohibeant.' haud
tam facile dictu est faciendumne fuerit quam potuisse arbitror
fieri ut condicionibus laxandi annonam et tribuniciam
potestatem et omnia inuitis iura imposita patres demerent sibi.
ch. 35
2.35.1
et senatui nimis atrox uisa sententia est et plebem ira
prope armauit. fame se iam sicut hostes peti, cibo uictuque
fraudari; peregrinum frumentum, quae sola alimenta ex insperato
fortuna dederit, ab ore rapi nisi Cn. Marcio uincti
dedantur tribuni, nisi de tergo plebis Romanae satisfiat;
eum sibi carnificem nouum exortum, qui aut mori aut seruire
iubeat.
2.35.2in exeuntem e curia impetus factus esset, ni peropportune
tribuni diem dixissent. ibi ira est suppressa; se
iudicem quisque, se dominum uitae necisque inimici factum
uidebat.
2.35.3contemptim primo Marcius audiebat minas tribunicias:
auxilii, non poenae ius datum illi potestati, plebisque,
non patrum tribunos esse. sed adeo infensa erat coorta
plebs ut unius poena defungendum esset patribus.
2.35.4restiterunt
tamen aduersa inuidia, usique sunt qua suis quisque,
qua totius ordinis uiribus. ac primo temptata res est si
dispositis clientibus absterrendo singulos a coitionibus conciliisque
disicere rem possent.
2.35.5uniuersi deinde processere
—quidquid erat patrum, reos diceres—precibus plebem exposcentes,
unum sibi ciuem, unum senatorem, si innocentem
absoluere nollent, pro nocente donarent.
2.35.6ipse cum die
dicta non adesset, perseueratum in ira est. damnatus absens
in Uolscos exsulatum abiit, minitans patriae hostilesque iam
tum spiritus gerens.
uenientem Uolsci benigne excepere, benigniusque in dies
colebant, quo maior ira in suos eminebat crebraeque nunc
querellae, nunc minae percipiebantur.
