4.1.6tum C. Canuleius,
pauca in senatu uociferatus, nequiquam territando
consules auertere plebem a cura nouarum legum, nunquam
eos se uiuo dilectum habituros, antequam ea quae promulgata
ab se collegisque essent plebes sciuisset, confestim ad
contionem aduocauit.
ch. 2
4.2.1
eodem tempore et consules senatum in tribunum et tribunus
populum in consules incitabat. negabant consules
iam ultra ferri posse furores tribunicios; uentum iam ad
finem esse; domi plus belli concitari quam foris. id adeo
non plebis quam patrum neque tribunorum magis quam
consulum culpa accidere.
4.2.2cuius rei praemium sit in ciuitate,
eam maximis semper auctibus crescere; sic pace bonos, sic
bello fieri.
4.2.3maximum Romae praemium seditionum esse;
4.2.4ideo <eas> singulis uniuersisque semper honori fuisse. [reminiscerentur
quam maiestatem senatus ipsi a patribus accepissent,
quam liberis tradituri essent, ut quem ad modum plebs
gloriari posset auctiorem amplioremque esse.] finem ergo
non fieri, nec futuram donec quam felices seditiones tam
honorati seditionum auctores essent.
4.2.5quas quantasque res
C. Canuleium adgressum. conluuionem gentium, perturbationem
auspiciorum publicorum priuatorumque adferre,
ne quid sinceri, ne quid incontaminati sit, ut discrimine
omni sublato nec se quisquam nec suos nouerit.
4.2.6quam
enim aliam uim conubia promiscua habere nisi ut ferarum
prope ritu uolgentur concubitus plebis patrumque? ut qui
natus sit ignoret, cuius sanguinis, quorum sacrorum sit;
dimidius patrum sit, dimidius plebis, ne secum quidem ipse
concors.
