4.56.9quam rem aegre passos Iulium
Corneliumque ferunt, magnoque certamine animorum rem
actam,
4.56.10cum primores patrum, nequiquam conquesti non
esse in auctoritate senatus tribunos militum, postremo etiam
tribunos plebi appellarent et consulibus quoque ab ea potestate
uim super tali re inhibitam referrent, tribuni plebi,
laeti discordia patrum,
4.56.11nihil esse in <se> iis auxilii dicerent,
quibus non ciuium, non denique hominum numero
essent:
4.56.12si quando promiscui honores, communicata res
publica esset, tum se animaduersuros ne qua superbia
magistratuum inrita senatus consulta essent:
4.56.13interim patricii
soluti legum magistratuumque uiu<erent> uerecundia, per
se quoque tribuni[ciam potestatem] agerent.
ch. 57
4.57.1
haec contentio minime idoneo tempore, cum tantum belli
in manibus esset,
4.57.2occupauerat cogitationes hominum, donec
ubi diu alternis Iulius Corneliusque cum ad id bellum ipsi
satis idonei duces essent, non esse aequum mandatum sibi
a populo eripi honorem disseruere,
4.57.3tum Ahala Seruilius,
tribunus militum, tacuisse se tam diu ait, non quia incertus
sententiae fuerit—quem enim bonum ciuem secernere sua a
publicis consilia?—, sed quia maluerit collegas sua sponte
cedere auctoritati senatus quam tribuniciam potestatem
aduersus se implorari paterentur.
4.57.4tum quoque si res sineret,
libenter se daturum tempus iis fuisse ad receptum nimis pertinacis
sententiae; sed cum belli necessitates non exspectent
humana consilia, potiorem sibi collegarum gratia rem
publicam fore,
