5.21.15manus ad caelum tollens precatus esse ut si cui deorum
hominumque nimia sua fortuna populique Romani uideretur,
ut eam inuidiam lenire quam minimo suo priuato incommodo
publicoque populi Romani liceret.
5.21.16conuertentem se inter
hanc uenerationem traditur memoriae prolapsum cecidisse;
idque omen pertinuisse postea euentu rem coniectantibus
uisum ad damnationem ipsius Camilli, captae deinde urbis
Romanae, quod post paucos accidit annos, cladem.
5.21.17atque
ille dies caede hostium ac direptione urbis opulentissimae
est consumptus:
ch. 22
5.22.1
postero die libera corpora dictator sub
corona uendidit. ea sola pecunia in publicum redigitur,
haud sine ira plebis; et quod rettulere secum praedae, nec
duci, qui ad senatum malignitatis auctores quaerendo rem
arbitrii sui reiecisset,
5.22.2nec senatui, sed Liciniae familiae, ex
qua filius ad senatum rettulisset, pater tam popularis sententiae
auctor fuisset, acceptum referebant.
5.22.3cum iam humanae opes egestae a Ueiis essent, amoliri
tum deum dona ipsosque deos, sed colentium magis quam
rapientium modo, coepere.
5.22.4namque delecti ex omni exercitu
iuuenes, pure lautis corporibus, candida ueste, quibus
deportanda Romam regina Iuno adsignata erat, uenerabundi
templum iniere,
5.22.5primo religiose admouentes manus, quod id
signum more Etrusco nisi certae gentis sacerdos attractare
non esset solitus. dein cum quidam, seu spiritu diuino
tactus seu iuuenali ioco, 'uisne Romam ire, Iuno?' dixisset,
adnuisse ceteri deam conclamauerunt.
5.22.6inde fabulae adiectum
est uocem quoque dicentis uelle auditam; motam
certe sede sua parui molimenti adminiculis, sequentis modo
accepimus leuem ac facilem tralatu fuisse,
