ch. 3
5.3.1
is tum iam non promptus
ingenio tantum, sed usu etiam exercitatus, talem orationem
habuit:
5.3.2'si unquam dubitatum est, Quirites, utrum tribuni
plebis uestra an sua causa seditionum semper auctores
fuerint, id ego hoc anno desisse dubitari certum habeo;
5.3.3et
cum laetor tandem longi erroris uobis finem factum esse,
tum, quod secundis potissimum uestris rebus hic error est
sublatus, et uobis et propter uos rei publicae gratulor.
5.3.4an
est quisquam qui dubitet nullis iniuriis uestris, si quae forte
aliquando fuerunt, unquam aeque quam munere patrum in
plebem, cum aera militantibus constituta sunt, tribunos
plebis offensos ac concitatos esse?
5.3.5quid illos aliud aut tum
timuisse creditis aut hodie turbare uelle nisi concordiam
ordinum, quam dissoluendae maxime tribuniciae potestatis
rentur esse?
5.3.6sic hercule, tamquam artifices improbi, opus
quaerunt qui [et] semper aegri aliquid esse in re publica
uolunt, ut sit ad cuius curationem a uobis adhibeantur.
5.3.7utrum enim defenditis an impugnatis plebem? utrum
militantium aduersarii estis an causam agitis? nisi forte
hoc dicitis: 'quidquid patres faciunt displicet, siue illud
5.3.8pro plebe siue contra plebem est,' et quemadmodum seruis
suis uetant domini quicquam rei cum alienis hominibus esse
pariterque in iis beneficio ac maleficio abstineri aequum
censent, sic uos interdicitis patribus commercio plebis, ne
nos comitate ac munificentia nostra prouocemus plebem, nec
plebs nobis dicto audiens atque oboediens sit.
5.3.9quanto
tandem, si quicquam in uobis, non dico ciuilis, sed humani
esset, fauere uos magis et quantum in uobis esset indulgere
potius comitati patrum atque obsequio plebis oportuit?
5.3.10quae si perpetua concordia sit, quis non spondere ausit
maximum hoc imperium inter finitimos breui futurum esse?
