7.19.8inclinauit deinde pars maior curae in Etruscum
bellum, postquam litteris Sulpici consulis, cui Tarquinii
prouincia euenerat, cognitum est depopulatum agrum circa
Romanas salinas praedaeque partem in Caeritum fines
auectam et haud dubie iuuentutem eius populi inter praedatores
fuisse.
7.19.9itaque Ualerium consulem, Uolscis oppositum
castraque ad finem Tusculanum habentem, reuocatum inde
senatus dictatorem dicere iussit. T. Manlium L. filium
dixit.
7.19.10is cum sibi magistrum equitum A. Cornelium Cossum
dixisset, consulari exercitu contentus ex auctoritate patrum
ac populi iussu Caeritibus bellum indixit.
ch. 20
7.20.1
tum primum Caerites, tamquam in uerbis hostium uis
maior ad bellum significandum quam in suis factis, qui per
populationem Romanos lacessierant, esset, uerus belli terror
inuasit, et quam non suarum uirium ea dimicatio esset
cernebant;
7.20.2paenitebatque populationis et Tarquinienses
exsecrabantur defectionis auctores; nec arma aut bellum
quisquam apparare sed pro se quisque legatos mitti iubebat
ad petendam erroris ueniam.
7.20.3legati senatum cum adissent,
ab senatu reiecti ad populum deos rogauerunt, quorum
sacra bello Gallico accepta rite procurassent, ut Romanos
florentes ea sui misericordia caperet quae se rebus adfectis
quondam populi Romani cepisset;
7.20.4conuersique ad delubra
Uestae hospitium flaminum Uestaliumque ab se caste ac
religiose cultum inuocabant:
7.20.5eane meritos crederet quisquam
hostes repente sine causa factos? aut, si quid hostiliter fecissent,
consilio id magis quam furore lapsos fecisse, ut sua
uetera beneficia, locata praesertim apud tam gratos, nouis
corrumperent maleficiis florentemque populum Romanum
ac felicissimum bello sibi desumerent hostem, cuius adflicti
amicitiam cepissent? ne appellarent consilium, quae uis ac
necessitas appellanda esset.
