7.39.14itaque silentio noctis cum
tectum uillae qui ad id missi erant intrassent, somno grauem
Quinctium oppressum, nihil medium aut imperium atque
honorem aut ubi restitaret mortem ni sequeretur denuntiantes,
in castra pertraxerunt.
7.39.15imperator extemplo adueniens
appellatus, insigniaque honoris exterrito subitae rei miraculo
deferunt et ad urbem ducere iubent.
7.39.16suo magis inde
impetu quam consilio ducis conuolsis signis infesto agmine
ad lapidem octauum uiae, quae nunc Appia est, perueniunt;
7.39.17issentque confestim ad urbem, ni uenire contra exercitum
dictatoremque aduersus se M. Ualerium Coruum dictum
audissent et magistrum equitum L. Aemilium Mamercum.
ch. 40
7.40.1
ubi primum in conspectum uentum est <et> arma signaque
agnouere, extemplo omnibus memoria patriae iras
permulsit.
7.40.2nondum erant tam fortes ad sanguinem ciuilem
nec praeter externa nouerant bella, ultimaque rabies secessio
ab suis habebatur; itaque iam duces, iam milites utrimque
congressus quaerere ac conloquia:
7.40.3Quinctius, quem armorum
etiam pro patria satietas teneret nedum aduersus patriam,
Coruinus omnes caritate ciues, praecipue milites, et ante alios
suum exercitum complexus. <is> ad conloquium processit.
7.40.4cognito ei extemplo haud minore ab aduersariis uerecundia
quam ab suis silentium datum.
'deos' inquit 'immortales, milites, uestros [publicos]
meosque ab urbe proficiscens ita adoraui ueniamque supplex
poposci ut mihi de uobis concordiae partae gloriam non
uictoriam darent.
7.40.5satis fuit eritque unde belli decus pariatur:
hinc pax petenda est. quod deos immortales inter
nuncupanda uota expoposci, eius me compotem uoti uos
facere potestis,
