9.36.14eo forte quinque legati cum
duobus tribunis plebis uenerant denuntiatum Fabio senatus
uerbis ne saltum Ciminium transiret. laetati serius se
quam ut impedire bellum possent uenisse, nuntii uictoriae
Romam reuertuntur.
ch. 37
9.37.1
hac expeditione consulis motum latius erat quam profligatum
bellum; uastationem namque sub Ciminii montis
radicibus iacens ora senserat conciueratque indignatione non
Etruriae modo populos sed Umbriae finitima.
9.37.2itaque
quantus non unquam antea exercitus ad Sutrium uenit;
neque e siluis tantummodo promota castra sed etiam auiditate
dimicandi quam primum in campos delata acies.
9.37.3deinde instructa primo suo stare loco, relicto hostibus ad
instruendum contra spatio: dein, postquam detractare
hostem sensere pugnam, ad uallum subeunt.
9.37.4ubi postquam
stationes quoque receptas intra munimenta sensere, clamor
repente circa duces ortus, ut eo sibi e castris cibaria eius
diei deferri iuberent: mansuros se sub armis et aut nocte
aut certe luce prima castra hostium inuasuros.
9.37.5nihilo
quietior Romanus exercitus imperio ducis continetur.
decima erat fere diei hora cum cibum capere consul milites
iubet; praecipit ut in armis sint quacumque diei noctisue
hora signum dederit.
9.37.6paucis milites adloquitur; Samnitium
bella extollit, eleuat Etruscos; nec hostem hosti nec
multitudinem multitudini comparandam ait; esse praeterea
telum aliud occultum; scituros in tempore; interea taceri
opus esse.
9.37.7his ambagibus prodi simulabat hostes, quo
animus militum multitudine territus restitueretur; et, quod
sine munimento consederant, ueri similius erat quod
simulabatur.
curati cibo corpora quieti dant et quarta fere uigilia sine
tumultu excitati arma capiunt.
