ch. 2
Han.2.1
Nam ut omittam Philippum, quem absens hostem reddidit Romanis,
omnium iis temporibus potentissimus rex Antiochus
fuit. hunc tanta cupiditate incendit bellandi, ut usque
a rubro mari arma conatus sit inferre Italiae.
Han.2.2
ad quem cum legati venissent Romani, qui de eius voluntate explorarent
darentque operam consiliis clandestinis ut Hannibalem in suspicionem
regi adducerent, tamquam ab ipsis corruptus alia atque antea sentiret,
neque id frustra fecissent idque Hannibal comperisset
Han.2.3
seque ab interioribus consiliis segregari vidisset, tempore dato adiit ad regem, eique cum multa de fide
sua et odio in Romanos commemorasset, hoc adiunxit:
'pater meus' inquit 'Hamilcar puerulo me, utpote
non amplius novem annos nato, in Hispaniam imperator proficiscens Karthagine Iovi optimo maximo
hostias immolavit.
Han.2.4
quae divina res dum conficiebatur,
quaesivit a me vellemne secum in castra proficisci.
id cum libenter accepissem atque ab eo petere coepissem ne dubitaret ducere, tum ille, faciam, inquit,
si mihi fidem quam postulo dederis. simul me ad
aram adduxit, apud quam sacrificare instituerat, eamque ceteris remotis tenentem iurare iussit numquam
me in amicitia cum Romanis fore.
Han.2.5
id ego iusiurandum
patri datum usque ad hanc aetatem ita conservavi,
ut nemini dubium esse debeat, quin reliquo tempore
eadem mente sim futurus.
Han.2.6
quare si quid amice de
Romanis cogitabis, non imprudenter feceris, si me
celaris; cum quidem bellum parabis, te ipsum frustraberis, si non me in eo principem posueris.'
