nullas adhuc a te litteras habebamus, ne famam quidem
quae declararet te cognita senatus auctoritate in Italiam
adducere exercitum; quod ut faceres idque maturares magno
opere desiderabat res publica. ingravescit enim in dies
intestinum malum, nec extemis hostibus magis quam
-- --
domesticis laboramus, qui erant omnino ab initio belli sed
facilius frangebantur. erectior senatus erat non sententiis
solum nostris sed etiam cohortationibus excitatus. erat in
senatu satis vehemens et acer Pansa cum in ceteros huius
generis tum maxime in socerum, cui consuli non animus
ab initio, non fides ad extremum defuit.
sed Caesarem meis consiliis adhuc gubernatum,
praeclara ipsum indole admirabilique constantia, improbissimis litteris quidam fallacibusque interpretibus ac nuntiis
impulerunt in spem certissimam consulatus. quod simul
atque sensi, neque ego illum absentem litteris monere
destiti nec accusare praesentis eius necessarios qui eius
cupiditati suffragari videbantur, nec in senatu sceleratissimorum consiliorum fontis aperire dubitavi. nec vero ulla
in re memini aut senatum meliorem aut magistratus; numquam enim in honore extraordinario potentis hominis vel
potentissimi potius (quando quidem potentia iam in vi
posita est et armis) accidit ut nemo tribunus plebis, nemo
alio magistratu, nemo privatus auctor exsisteret. sed in
hac constantia atque virtute erat tamen sollicita civitas.
inludimur enim, Brute, tum militum deliciis, tum imperatoris insolentia. tantum quisque se in re publica posse
postulat quantum habet virium; non ratio, non modus, non
-- --
lex, non mos, non officium valet, non iudicium non existimatio civium, non posteritatis verecundia.